Dat zijn de woorden die bij me opkomen na alle rumoer over de kosten van de aardbevingsschade. De afhandeling van de schade blijkt negenmaal zoveel te kosten als het herstel ervan. De verontwaardiging hierover is groot, tot in de Randstad aan toe.

Een vinkentouw is een net om vinken te vangen. Op het vinkentouw zitten betekent: ongeduldig en gespannen zitten wachten om iets te kunnen doen. Ooit zat degene die de treklijn vasthield om het vangnet te sluiten ‘op het vinkentouw’. Die moest goed opletten en het moment bepalen om toe te slaan. Anders waren de vinken gevlogen.

Zo voel ik me ook, eigenlijk al jaren. Elke keer als er rumoer is rond de gaswinning en dat rumoer bereikt de Randstad veer ik op.  Gespannen volg ik het nieuws en loer ik om me heen. Gaat het nu gebeuren, is dit het moment dat het vangnet zich om de vinken sluit? Vinken als Minister Kamp, Ministerie van Economische Zaken, Energie Beheer Nederland, NAM, CVW, NCG Alders en nog zo wat losvliegend spul. Gaat er nu eindelijk iets veranderen, echt fundamenteel iets veranderen, komt het dan toch nog goed?

Maar elke keer blijkt het weer vals alarm. The show die gaswinning heet, must go on. Ik val weer van het vinkentouw, ik ben beurs en elke val doet meer pijn dan de vorige. De blauwe plekken verdwijnen niet meer, ik ben al te vaak gevallen. Toch lik ik mijn wonden en probeer mezelf moed in te spreken voor de volgende ronde. Ook al is het bijna niet meer vol te houden, ik ga door. Ik gá het vol houden, want:

Eerst negeren ze je
Dan lachen ze je uit
Daarna gaan ze de strijd met je aan
En dan win jij