Als de dijken breken in Groningen

Gelukkig zit er een uitknop op mijn tv. Die had ik hard nodig toen ik langs de tv-serie ‘Als de dijken breken’ zapte. ‘Ik hou van Holland’ overleefde de stortvloed van kijkers maar ternauwernood, las ik later in de krant. Ik behoorde niet tot die kijkers, want ik had al op de noodknop gedrukt. Ik kon het niet aanzien.

Ik heb nooit een watersnood meegemaakt gelukkig, dus daar ligt het niet aan. Ik ben dol op spannende series, dus ook dat is het punt niet. Ik woon niet in de Randstad, dus ook daar kan het niet aan liggen. Ho stop, wacht even.

Lees verder “Als de dijken breken in Groningen”

Ik zit al jaren op het vinkentouw

Dat zijn de woorden die bij me opkomen na alle rumoer over de kosten van de aardbevingsschade. De afhandeling van de schade blijkt negenmaal zoveel te kosten als het herstel ervan. De verontwaardiging hierover is groot, tot in de Randstad aan toe.

Een vinkentouw is een net om vinken te vangen. Op het vinkentouw zitten betekent: ongeduldig en gespannen zitten wachten om iets te kunnen doen. Ooit zat degene die de treklijn vasthield om het vangnet te sluiten ‘op het vinkentouw’. Die moest goed opletten en het moment bepalen om toe te slaan. Anders waren de vinken gevlogen.

Zo voel ik me ook, eigenlijk al jaren. Elke keer als er rumoer is rond de gaswinning en dat rumoer bereikt de Randstad veer ik op. Lees verder “Ik zit al jaren op het vinkentouw”