Vol weemoed denk ik terug aan mijn eerste kennismaking met Hans Alders. Wat een man, wat een présence, wat een podiumtalent. Diep onder de indruk was ik. Zijn vriendschap met buro Witteveen&Bos, de beste vrienden van de NAM, vond ik hartverwarmend. En hoe hij onze belangen behartigd heeft, fenomenaal gewoon. En dan vergeet ik nog zijn mooiste oneliner: “een huis is iemands thuis”. Wauw.

En dan zomaar, op een zonnige dag in mei, stopt hij. Hij is boos op minister Wiebes. Dat snap ik helemaal, want ik ben ook boos op Eric. Het lijkt zo’n aardige man, maar van binnen is ie Henk Kamp 2.0. Rechtlijnig, onwrikbaar, zo glad als een aal. Kortom: een klassieke VVD-er.
Maar Hans, dat is toch geen reden om op te stappen? Knok, strijdt en hou vol, doe waar je (dik) voor betaald wordt. Je hebt toch beloofd dat alles goed zou komen in Groningen? ‘Een man een man, een woord een woord”, ik hoor het je nog zeggen tijdens één van je flitsende presentaties.
Jij stopt, maar ik niet. Ik ga morgen solliciteren naar de vrijgekomen functie Nationaal Coördinator Groningen. Want: een vrouw een vrouw, een daad een daad.