Even leek het erop dat we iets meer lucht en licht zouden krijgen in Groningen. De NAM echt op afstand en de gaswinning echt naar beneden. Twee belangrijke stappen om Groningen weer toekomst te geven.  ‘Nu de uitvoering nog’, riepen we met z’n allen. We hebben zoveel beloftes zien langskomen de afgelopen vijf jaar, we zijn er wat cynisch van geworden.

Tot in de diepste vezels van mijn lijf zit ik sindsdien te hopen. Wat is de eerste stap die gezet wordt, welke knoop wordt doorgehakt, welk besluit genomen?
Keuzes genoeg: NCG Hans Alders vervangen door een frisse kracht (heeft Wiebes geen broer of zus?) of alle medewerkers van het CVW ontslaan (die dansen naar de pijpen van de NAM, Alders ook trouwens). Om maar wat te noemen.

Afgelopen woensdag was er weer eens een gasdebat. Tijdens het luisteren werd de hoop langzaam uit mijn lijf gezogen. Waar is de urgentie gebleven die na de zware aardbeving in Zeerijp zo voelbaar was? Waarom is het nu, volgens de Tweede Kamer, niet het moment voor een parlementaire enquête? Waarom is Code Rood geen aanleiding om onmiddellijk de gaswinning te verminderen? Waarom is de NAM niet op afstand gezet bij alle schades, dus ook die van vóór 31 maart 2017? Om maar wat te noemen.

Zonder hoop staat er binnenkort niets meer boven Groningen. En dan?