Na de jarenlange gasterreur van Henk Kamp, vinden we opeens zijn opvolger aan onze zijde. Na jarenlang voor gek uitgemaakt te zijn (klagers en zeurders waren we), zegt minister Eric Wiebes dat we onrechtvaardig behandeld zijn, dat het ongehoord is dat slager NAM zijn eigen vlees mocht keuren, dat onze veiligheid leidend had moeten zijn, dat….
Wiebes erkent alles, waar Kamp alles ontkende. Wat zegt dit over Henk Kamp, kon hij niet op tegen de Shell-juristen die met het contract uit 1963 zwaaiden? Het contract dat hij kende, maar wij absoluut niet mochten kennen. Met dank aan boer Sijbrand Nijhoff is het nu openbaar gemaakt. Nu blijkt dat NAM en Staat twee broeders in crime zijn, die met handboeien aan elkaar vast zitten.
Tot nu toe waren wij het, de bewoners van gaskolonie Groningen, die met handboeien aan de NAM vastzaten. En Henk Kamp liet het gebeuren. Er is, blijkt nu, een steviger minister voor nodig om ons uit onze benarde positie te bevrijden. We zijn er nog lang niet, maar het begin is er. Laten de crimebroeders het verder maar met elkaar uitvechten. Wij kunnen nu gaan proberen onze huizen en onze levens weer op te bouwen, zucht voor zucht, stapje voor stapje, traan voor traan, spijker voor spijker.
Ik voel me vandaag bevrijd, er bestaat gelukkig toch nog zoiets als rechtvaardigheid.
Aardbevingen in Groningen 
Henk Kamp was een typische ambtenaar. Als alles op papier volgens de regels is, dan is het goed, punt uit. Wiebes is uit heel ander hout gesneden. Hij toont empathie, compassie en menselijkheid.
Het zat me al tijden niet lekker, zo perfect als Wiebes reageerde, formuleerde, elke keer precies het juiste zeggen op het juiste moment. Een moment dat soms zo weer voorbij was, maar hij miste hem nooit.
Tijdens het boerenprotest in Den Haag heb ik vanaf een metertje of 2 hem lopen aanschouwen terwijl hij met veel bombarie ineens op het veldje tussen de boeren stond en het podium van aandacht betrad. Nadat de mensen uren lang omsingelt waren geweest door het groot politievertoon en de constante onzekerheid over wat gemeente Den Haag met ze zou doen was het verlangen om verlost te worden op zn hoogtepunt. Die verlossing kwam in de vorm van Wiebes die warm luisterend en begripvol zo even zijn dure tijd opofferde om met wat mensen op een kluitje te gaan babbelen.
Mijn irritatie kon ik niet meer verbergen, de lege woorden verkapt in een dankbaar ontvangen begripvol jasje. Een beetje kritische vraag had er zo doorheen kunnen prikken, maar wie gaat er nu kritisch zijn als je eindelijk gehoord wordt? Een wat onwennige Haagse agent (ze waren allemaal een beetje verbaasd dat al die boze Groningers zo rustig en gezellig waren) deelde zijn gedachte dat ik er vast wel erg blij mee was dat de minister zo even de tijd voor ons nam. Mijn irritatie borrelde tot kookpunt en ik deelde hem rustig mee dat ik alles behalve blij was hoe de minister het volle protest stil liet vallen door als ene majesteit toe te schrijden en met sussend wuifhandje eenieders zorgen de grond in te trappen. Na een verbaasde blik van de jonge agent keek hij met me mee om even later op zachte toon te laten ontvallen dat het wel bijzonder is hoe de minister iedereen zo even om zijn vingers windt.
Maar wie ben ik met mijn wantrouwen, jarenlang Groningen dossier is slecht voor je vertrouwen. Toch, na de bombarie rondom het schadeprotocol, welke juist de groep die het hardst om houvast zat te springen buitenboord laat vallen, en afgelopen vrijdag nog even snel het bericht dat Hansa gerust iets boven Schier een boorplatform mag plaatsen volgende week, dat het platform dat weekend al op pad gaat, en dat eenieder die daarover mee wilde praten per definitie het nakijken heeft. Gemeente en bewoners staan met lege handen zich af te vragen met wat voor knuppel ze net tegen het hoofd geslagen zijn.
De knuppel van Wiebes, want wat doet hij nu eigenlijk echt. Hij regisseert het publieke debat met feilloos getimede bekendmakingen, met een berg “goed” nieuws voordat hij “slecht” nieuws bekend maakt. Hij treedt op als de redder van Groningen door alsof het een gunst is de verantwoordelijkheid voor de schadeafhandeling naar zich toe te trekken, en laat iedereen zo druk bezig zijn met de oplossing die in zicht lijkt te zijn dat niemand meer tijd heeft om stil te staan en zich af te vragen; wat gebeurt hier nu eigenlijk?
Parlementaire Enquete, wat per definitie een toneelstuk zou worden gezien de bescherming privaat/ambtsgeheimen, stel maar even uit, eerst nu de Groninger helpen. Kritische vragen over gasgebouw en de al jaren durende ontmanteling ervan? Wie heeft het daar nu nog over, bijzaak, eerst de Groninger helpen. Aansprakelijkheid overheid aangezien zij eigenlijk ook exploitant was? Volledig ondergesneeuwd onder het goede nieuws.
En ik snap het wel, mensen hebben behoefte aan hoop, aan perspectief. Het geeft een houvast en zelfs als hoop nog zo breekbaar is als bij de Groningers nu is ze vele mate beter te verdragen dan de uitzichtloosheid van de gewaarwording dat de overheid niet jouw belangen deelt. Wiebes weet dat, en hij vervult zijn enige echte taak dan ook met overduidelijk talent. Bewaak de positie van de overheid, Shell en Esso zijn de grote boze jongens, en voorkom dat men vragen gaat stellen over waar het nu echt om gaat. De verwevenheid van de fossiele industrie en het grote bedrijfsleven met onze regering, en de onmogelijkheid om daar middels geregisseerde inspraak zoals verkiezingen en kritische oppositie ooit echt verandering in aan te brengen.
LikeLike
Nog heel vers van de pers gelezen op jullie bankje. Super de Super! Buitengewoon raak.
En dat spijker-voor-spijker stukje: hartstikke ontroerend.
Dat je zó de goede toon kunt vinden: een gave!
LikeLike