Ik ontkom er niet aan, schrijven over de Parlementaire enquête gaswinning Groningen. Als je al bijna 8 jaar blogt over de gaswinning en alle gevolgen van dien, kun je niet je mond houden als er eindelijk onderzocht wordt wat er in achterkamertjes, via weggegooide sms-jes en vergeten herinneringen allemaal bekokstoofd is. Over onze ruggen, laat dat duidelijk zijn.
Gisteren was de eerste dag van de openbare verhoren en wat een startdag was het. Om 17.00 uur hing ik uitgeput in de touwen. De emoties van Sijbrand Nijhoff en Susan Top hadden me de das omgedaan. Niet omdat ik niet tegen emoties kan, maar omdat het ook míjn emoties zijn.
Blog na blog heb ik volgeschreven met precies dát wat Sijbrand en Susan benoemden. De onmacht die ik voelde als ik 15 maanden moest wachten op het zoveelste schaderapport. De angst als het dak weer eens boven mijn hoofd kraakte en de vloer golfde. De woede bij de zoveelste zinloze informatiebijeenkomst waar bestuurders gebakken lucht verkochten. En dat jaar na jaar na jaar.
Ik ben blij dat de parlementaire enquête begonnen is, maar man oh man wat zie ik op tegen al die verhoren.