De parlementaire enquête gaswinning is halverwege. Eén ding is me na deze twee-en-een-halve week kristalhelder geworden. Na Huizinge 2012 is het nooit over óns gegaan. Behalve als we werden weggezet als zeurders en klagers. Niet omdat we het zijn, maar omdat we in de weg stonden van de gasjongens.
De NAM en de Staat wilden zoveel mogelijk geld verdienen. Zo banaal ligt het en niet anders. Hoe luid we de afgelopen jaren ook van ons lieten horen, hoe vaak we ook op de Grote Markt hebben gedemonstreerd. Al hadden we er met een miljoen mensen gestaan, het had niks uitgemaakt. We waren niets meer dan hinderlijke vliegen op een smakelijke appeltaart.
Ik heb me de afgelopen jaren machteloos, opzij gezet en ten einde raad gevoeld. Nu weet ik: die machteloosheid was meer dan een gevoel, het was ook een feit. We zijn als Groningers willens en wetens machteloos gemaakt, omdat het voor de NAM en de Staat verdomd lastig is dat er mensen boven het gasveld wonen.
Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ik hiermee in het reine moet komen.