Sinds 15 maart beef ik. Om half negen ’s avonds werd op TV de Exitpoll bekend gemaakt. De VVD stond op kop. Mijn hand pakte de afstandsbediening en zapte weg naar een spannende film. Afleiding, uitstel, vlucht. Om tien uur was de film afgelopen, wat nu. Vroeg naar bed en ik lees het morgen wel in de krant? Nee, deed mijn hand en zapte naar Nieuwsuur.

Nu is het zaterdagmiddag. Ik kijk uit het raam en zie een fier middeleeuws kerkje staan. Rechtop lijkt het, maar alleen als je oppervlakkig kijkt. Het beven in mij is sinds woensdag niet meer gestopt. Er is in mij iets omgevallen, weggevlucht. Weg van hier, weg naar veiliger oorden.

En ook de afstandsbediening helpt niet meer.