’s Winters staat ons kerkje in het licht. Dat verdient het ook, want het is één van de mooiste middeleeuwse kerkjes van Groningen. Het staat bovenop de wierde, met aan zijn voeten de ijsbaan. Het licht weerspiegelt de kerk en de kerstboom in het bevroren water. Links is nog net de contour van de schuilhut te zien, waar verkleumde schaatsers zich op kunnen warmen. Zelfs aan een wc-tje is gedacht.
Er wordt goed voor het kerkje gezorgd. Zowel door de dorpsbewoners als door de Stichting Groninger Kerken. Maar het kerkje is ook kwetsbaar en lijdt onder de honderden aardbevingen die het al meegemaakt heeft. Ook al wordt de schade elke keer hersteld, toch hou ik elke keer mijn hart vast als er weer een zware beving door het dorp trekt. Zal de kerk het houden? Zijn er geen mensen binnen? Scheurt de toren niet los van het schip?
Tot nu toe gaat het goed. Maar ik vrees de dag dat ik alleen nog deze foto heb als herinnering aan één van de mooiste middeleeuwse kerkjes van Groningen.
En toch zit ik nu weer te schrijven, heeft in mij zich iets geroerd. De woorden zijn uit hun schuilplaats te voorschijn gekomen, er moet weer wat gezegd worden. Over hoe ik mijn best doe òm de aardbevingen heen te leven, over hoe ik probeer mezelf met leuke dingen af te leiden van de Groningse realiteit. Over hoe die realiteit zich gewoon aan blijft dienen als, ja inderdaad, een fact of life.
Vandaag, 16 augustus 2017, kijk ik terug op vijf donkere jaren en vrees ik de jaren die komen gaan. Ik ben ervan overtuigd dat, als er niet ingegrepen wordt, het Groningse aardgas tot de laatste druppel opgepompt gaat worden. Koste wat het ons, bewoners van het ooit-prachtige Groningen, kost. Dankzij de bloedbroeders die geen maat weten te houden, staat er ook geen maat op de vernieling van onze levens en onze toekomst. We zijn vogelvrij.
Aardbevingen in Groningen 