In Groningen wordt al volop over de toekomst nagedacht. Onder de noemer ‘Toukomst’ hebben bewoners ideeën aangedragen om het ‘wonen, leven en werken in onze provincie te verbeteren’. Een van de plannen die uitgevoerd gaan worden is een ‘Aardbevingsbeleefcentrum’ dat gecombineerd gaat worden met een openluchttheater: De Barst. U denkt misschien: dit is een grap, maar ik verzeker u dat dit bittere ernst is. Er is een jaar lang over nagedacht en vergaderd door het Toukomstpanel.
In Groningen beleven we al tientallen jaren aardbevingen. We zijn hét kenniscentrum op dit gebied. Eergisteren beleefden we in Loppersum nog een beving van 1.9 Richter. En er volgen er dit jaar en de komende jaren nog meer. Want de gaswinning stopt wel, maar de grond blijft nog jaren beven.
Daarom is het nog veel te vroeg om een ‘Aardbevingsbeleefcentrum’ te bouwen. Wacht eerst tot de bodem tot rust is gekomen, alle huizen schadevrij en/of versterkt zijn en iedereen gecompenseerd is voor het doorstane leed. En wacht tot ook de bewoners tot rust gekomen zijn. En stel dan de vraag: is er echt behoefte aan zo’n centrum of hebben we al genoeg aardbevingen beleefd?
Aardbevingen in Groningen 
Heerlijk…,
… ik kan me er nu al op verheugen.
Strakjes fijn als ≫Vergangenheitsbewältigung≪ een dagje educatief relaxen in het Toukomst Aardbe(le)vingscentrum ervaren wat je al bijna was vergeten…,
wat je wilt vergeten…,
wat je maar niet kunt vergeten…,
wat tot aan de dood aan jou aan ons zal blijven vreten…;
Waarom is en was het zo lastig de Groningse mijnbouwschade ≫mijnbouwschade≪ te noemen…,
te benoemen dat het niet enkel vaak en soms best krachtig, beeft en beefde…,
maar dat er aan die gaswinningsellende nog veel meer bodemdalingsschade kleeft en kleefde…,
dat al die mijnbouwschade noch gezien laat staan erkend werd…,
dat waar de grondslag van de schade ligt en lag…
… de schade aan ons fundament is,
dat alle angst niet nodig is noch was geweest…,
gesteld dat men adequaat gereageerd had…,
niets tegen beter weten in ontkend had…,
bij de eerste zetting en verzakking…,
de allereerste beving eerlijk was geweest.
Gedane zaken nemen dan geen keer,
maar ze herinneren doen we wel steeds weer.
Een barst in onze ziel als resultaat,
een hart verscheurd van onmacht, woede en verdriet,
omdat hoe je het ook maar verwoord…
… men het toch steeds niet of anders ziet.
En dan denk ik…
… en met mij vast nog velen:
BARST maar.
LikeGeliked door 1 persoon