Ik had niet gedacht dat het me ooit zou overkomen: geblokkeerd worden op Twitter. Niet door Twitter zelf omdat ik gedreigd, gediscrimineerd of anderszins had, maar door een medestrijder in de gasellende. Ik geloofde het eerst niet, heb op alle knoppen gedrukt die ik op Twitter kon vinden, maar niets hielp.

Ik heb er een nacht slecht van geslapen. Wat voor ergs had ik misdaan, behalve reageren op een tweet. Een keurig nette reactie, want zo ben ik opgevoed. Als antwoord werd ik geblokkeerd. Mij werd het zwijgen opgelegd.

Geblokkeerd worden voelt als een daad van agressie, van de mond snoeren, van ergens niet op aangesproken willen worden, van het gesprek niet aan willen gaan. Het voelt ook als een daad van polarisatie: ik praat niet meer met jou, jij behoort vanaf nu tot een ander kamp.

Zegt dit iets over wat de jarenlange gasellende met ons doet? Zijn er tussen medestrijders kampen ontstaan, waardoor mensen niet meer met elkaar praten, elkaar het zwijgen proberen op te leggen? Zouden we zo getergd zijn door wat ons aangedaan wordt? Of is dit een incident en moet ik er niet teveel betekenis aan toekennen? Ik hoop het laatste, want zonder solidariteit redden we het niet.