Drie mensen zoeken steun bij elkaar. De man links staat alleen, zijn armen over elkaar, strakke mond, ogen dicht. Wat is hier aan de hand? Heeft de man net gezegd dat hij niet kan blijven eten, tot teleurstelling van zijn vrouw en schoonouders? Nee, het moet iets veel ergers zijn, gezien de emoties van de drie.

De fotograaf ligt een tipje van de sluier op. ‘Asscher bezoekt Groningen’ staat bij de foto. Had Asscher misschien gehoopt uitgenodigd te worden voor het eten, na de lange reis vanuit het westen? En willen ze hem niet aan hun keukentafel hebben, kijkt hij daarom zo sneu? Nee, het moet iets veel ergers zijn, gezien de emoties van de drie.

Wie is Asscher ook al weer? Op Wikipedia lees ik dat hij Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid is en vicepremier. En ook nog partijleider van de PvdA. Ik herkende hem niet zo snel, want hij is nog nooit in Groningen geweest. Misschien verklaart dat de tranen van de drie, zijn het tranen van blijdschap dat hij op bezoek gekomen is. Nee, zo ziet het er niet uit, het moet iets veel ergers zijn.

Het is ook iets veel ergers. De drie mensen die steun zoeken bij elkaar zijn zwaar gedupeerd door de gaswinning. Het zijn buren, die hun prachtige boerderijen hebben zien scheuren en instorten door de aardbevingen. Die jarenlang geknokt hebben met de NAM om een eerlijke schadeafhandeling, die de strijd hebben verloren en nu met lege handen en geknakte levens achterblijven.

Vicepremier Lodewijk Asscher komt langs om te vertellen dat hij niets voor ze kan doen. Dat de Shell machtiger is dan hij, dat ook premier Rutte er echt niets aan kan doen. Dat hij het heel vervelend vindt en erg met ze meeleeft. Hij durft ze niet recht aan te kijken. Want hij en zijn collega-ministers staan machteloos en dat is natuurlijk om je rot te schamen. Maar dat zeg je als politicus niet hardop.

Zie ik daar een krokodillentraan biggelen over zijn wang?