Er zijn mensen die zich blijvend verantwoordelijk voelen. De woordvoerder van de NAM is zo iemand. “Wij blijven ons verantwoordelijk voelen (…voor de schadeafhandeling als gevolg van aardbevingen…) en zullen waar nodig de Nationaal Coördinator ondersteunen.”
Hij gebruikt het koninklijke ‘wij’ om de grootte van zijn verantwoordelijkheidsgevoel te onderstrepen, majestueus groot dus.

Wat mij nou zorgen baart, is dat het hier alleen maar om een gevoel gaat. Weliswaar een groot gevoel, maar toch. En gevoelens, het zal u bekend zijn, veranderen nogal eens. Vandaag voel ik me prima, morgen kan het in mij onweren. Niets zo onvoorspelbaar als gevoelens.

Waar de NAM zich vandaag verantwoordelijk voelt, kan dat morgen dus weer anders zijn. Daar zijn we mooi klaar mee. De NAM toont zich net zo onvoorspelbaar als de aardbevingen. Vandaag wel, morgen niet. Met zoveel onzekerheid kan ik niet leven.

Daarom sluit ik hierbij een schikking met de NAM:
Ik neem het voelen op me (daar ben ik namelijk goed in) en de NAM erkent zijn verantwoordelijkheid voor alle (en dan bedoel ik ook álle) ellende die ze veroorzaken.

Dit is de afspraak: ik vóel me verantwoordelijk, maar de NAM ís verantwoordelijk.

Deal!