Soms heb ik het gevoel niet meer in Nederland  te wonen. Dan waan ik me in een ander land in een ander werelddeel, in Verweggistan. Sinds ik in Groningen woon, overvalt dit gevoel me steeds vaker. Ik merk dat ik me zelfs anders ga gedragen.

Zo was ik gisteravond bij het provinciehuis in de stad. Floot, toeterde en ratelde ik mee in het herrieprotest tegen de levensvernietigende gaswinning. Gisteravond was ik actievoerder, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet ben. Ik strijd liever met woorden dan dat ik op de barricades sta. En toch móest ik er gisteren bij zijn. Omdat ik voel dat er in mij een grens overschreden wordt. Omdat ik voel dat er in Groningen een grens overschreden wordt die niet overschreden mág worden.
De grens van menselijkheid, van respect, van oog voor elkaar, van rekening houden met, van gelijke rechten en veiligheid voor iedereen.

Groningen maakt deel uit van Nederland, maar het leven hier is als leven in Verweggistan. Dat doet iets met een mens, merk ik aan den lijve. Ik ben aan het veranderen van een rustige, beleefde burger in een actievoerder. Omdat ik merk dat mijn woorden nauwelijks effect hebben, omdat er niet naar ons verhaal geluisterd wordt, omdat onze werkelijkheid ontkend wordt.

Misschien is dit wel het schrijnendste gevolg van de gaswinning. Erger dan schade aan je huis, is schade aan jezelf. Dat je merkt dat je aan het veranderen bent, niet omdat je dat wilt, maar omdat het móet. Omdat je niet gehoord wordt, omdat jouw leven er niet toe doet. Dat is een schade die door merg en been gaat. Dat is een schade waar bijna geen woorden voor zijn.

Daarom móest ik gisteren fluiten, toeteren en ratelen. Om Nederland te laten horen dat er in Verweggistan Groningen harten en zielen gebroken worden.