De Groningse surplace

In de wereld van het baanwielrennen is de surplace een bekende term. Op de plaats rust, maar dan op de fiets. Bedoeld om je tegenstander zijn/haar geduld te doen verliezen en als eerste te laten vertrekken. Waarna jij in de slipstream naar de overwinning sjeest.

399px-Sur_place_-_Yondi_Schmidt_-_Grégory_Baugé
surplace

In Groningen kennen we ook de surplace. Op de plaats rust, maar dan voor de afhandeling van bevingsschade. Sinds afgelopen maart wordt er geen enkele schade meer afgehandeld, want de NAM en de Overheid blijven met de billen samengeknepen op het zadel zitten en verroeren geen spier. Hopend dat we ons geduld verliezen en toegeven aan een ridicuul schadeprotocol.

De langste surplace in de wielersport heeft 24 uur en 6 minuten geduurd. De Groningse surplace duurt al 7 maanden. Ondertussen gaan de aardbevingen gewoon door en stapelen de schades zich op. Ook de aardgaspomp van de NAM staat niet stil.

Komt het ooit nog goed met Groningen? Ik betwijfel het. Mijn vertrouwen in de toekomst neemt in ieder geval per dag en per aardbeving af en mijn geduld raakt ook op. Zeker nu er in Den Haag een project-directeur-generaal Bovengronds Groningen is aangesteld, wat met zo’n onheilspellende titel het ergste doet vrezen.

Daarom doe ik vanaf vandaag mijn eigen surplace en las een blogpauze in. Ik denk dat ik maar veel ga fietsen.

Tot later.

 

Bronvermelding foto

 

 

 

Beproefd vertrouwen

In plaats van een blog deze keer een interview met mij.

“De NAM heeft overal ter wereld juristen zitten die precies weten hoe ze hun  verantwoordelijkheid kunnen omzeilen. Dus wat mensen ook laten zien en wat ze ook doen, er worden steeds andere oorzaken gevonden voor de op instorten staande huizen. En het helpt niet mee dat de overheid dit gewoon laat gebeuren. Eigenlijk vind ik dat wel het allerergste van wat hier gebeurt en voel ik me daardoor het meest onveilig.”

Schermafdruk 2017-09-16 13.03.58
Lees het hele interview  hier

 

 

Bron: Bisdomblad Spreek! Bedroefd Vertrouwen, nr. 4 2017

Barsten in mijn huid, barsten in mijn huis

Teveel nieuws, teveel narigheid, teveel leed. Ooit heeft iemand tegen me gezegd: jij behoort tot de dunhuidigen. En ja, dat klopt, ik heb een dunne huid. Ik wens mezelf wel eens een dikkere, maar ik moet het met deze doen. Ik vind dat niet erg, want dit is mijn huid en daar ben ik blij mee. Maar als er zoveel en zo langdurig groot leed op me afkomt en ik ook door datzelfde leed getroffen ben, dan wordt het me wel eens te veel. Dan komen er barsten in mijn huid.

glass-602889__340

De leugens, de smoezen, de vernieling, de neprapporten, de geldzucht, de uitbuiting en het disrespect zijn langzaam onder mijn huid gekropen, geslopen eigenlijk. Eerst had ik het niet door, te druk met de strijd. Toen kwam er een moment dat ik brak, maar ook weer opstond. Er kwam een volgend moment en nog een. Ik zag scheurtjes in mijn huid verschijnen. Barsten van ellende en geschaad vertrouwen. In de overheid ver weg in Den Haag, maar ook in de overheid dichtbij. NCG Alders die de kant van de NAM kiest. Groningse burgemeesters die zich slechte burgervaders tonen. Wethouders die de ernst van de vernieling van ons cultureel erfgoed niet inzien. Hoeveel erger kan het nog worden?

Ik doe daarom een stapje terug, maar maakt u zich geen zorgen. Ik blijf bloggen, want zonder kan ik niet. Ik neem wel afscheid als redactielid van Houd Groningen Overeind, want ik moet mijn huid laten helen. Ik hoop dat mijn plek daar door anderen overgenomen wordt. We gaan door: het water zal de stenen breken!

Het water zal de stenen breken
Gedicht van Michelle Najlis

Wanneer alles diep van binnen pijn doet
En je alleen, tegenover je eigen beeld,
Ziet dat het vervormd is door onbekende spiegels 

Wanneer de dingen voor je schaduw wijken
Wanneer je woord dat van een ander lijkt
En je hartslag uit je lichaam vlucht

Wanneer je handen ver van je weg zijn
En je de afdruk van je voeten niet herkent
Wanneer je het gezicht dat nadert bent vergeten
Wanneer je niets meer waarneemt dan dode buitenkant

Ga dan
Als de zalm
Tegen de stroom in
Met alle razernij van je woede

Wanhoop niet
Het water zal de stenen breken

 

 

Rechtbank plaatst bom onder de Staat

De rechtbank Noord-Nederland plaatste deze week een bom. Hè wat?! Die keurige nette rechters die altijd binnen de lijntjes van de wet blijven, zijn die crimineel geworden? Het moet niet gekker worden.

bomb-154456__180

Oh gelukkig, ik neem het weer te letterlijk. De rechtbank heeft een figuurlijke bom gelegd onder EBN (Energiebeheer Nederland). Door deze, samen met de NAM, aansprakelijk te stellen voor alle schade als gevolg van de gaswinning. EBN is niet zomaar een bedrijfje, nee dat is een bedrijfje van de Staat. De Staat die tot nu toe altijd de zwarte piet (sorry) doorschoof naar de NAM. “Nee, wij hebben niets gedaan, hullie hebben het gedaan”.

Ha, daar komen ze dus mooi niet meer mee weg. Want de rechtbank zegt: jullie zijn net zo aansprakelijk als de NAM, samen uit, samen thuis. Voor die arme EBN is dit een grote schok, alsof ze een aardbeving meemaken. En dat is niet de afspraak, want die zouden toch alleen in Groningen zijn?

Nee EBN, die tijd is voorbij. De Rechtbank Noord-Nederland heeft een bom onder jullie geplaatst. Vanaf nu zijn alle aardbevingen in Den Haag en niet meer in Groningen.

Bron

Henk Kamp is de onafhankelijkste man van Nederland

Vraag van een journalist aan minister Kamp:

“Heeft u een geheime afspraak over de gaswinning met Shell ?

‘Nee!’

Eén woordje maar

‘Nee!’

Stoer, zelfverzekerd, duidelijk en krachtig

Een man een man, een woord een woord

‘Nee!’

Met één woord alle twijfel wegnemen

Dat kan alleen een waarlijk onafhankelijk man

En dat is onze minister Henk Kamp