Ik schrok vannacht wakker van een geluid. Het klonk als het verschuiven van de hondenmand. De klok stond op 5 uur. Ach, de hond zal wel wakker zijn, dacht ik en viel weer in slaap. Ik zat fout, het was een aardbeving van 2.5 Richter.

Straks doe ik een rondje door mijn huis. Dan check ik de ruim 40 scheuren die al jaren wachten op herstel. Ze zullen wel weer groter geworden zijn. Waarschijnlijk zijn er ook nieuwe bijgekomen. Ik wil het even niet weten, want als ik het weet moet ik er ook wat mee.

Door de coronacrisis was ik bijna vergeten dat er hier ook aardbevingen zijn. De boodschap: Hou vol, blijf thuis, is lastig te combineren met ‘mijn huis is niet veilig, het zit vol scheuren‘. Mijn hoofd kan maar één crisis tegelijk aan. Daarom zitten de zorgen over mijn huis in een lockdown.

Trouwens, het melden van de nieuwe schade heeft helemaal geen zin. Er komt toch pas in 2021 iemand kijken en in 2022 krijg ik te horen dat de scheuren door het coronavirus komen, niet door de gaswinning.

Ik laat dat rondje door mijn huis maar zitten.