Je maakt een jaarlijkse risicoanalyse en neemt daarbij een rekenmodel als uitgangspunt. Een rekenmodel van de NAM, maar dat terzijde. Je verzamelt wat gegevens en zet de computer aan het werk. De uitkomst maakt je blij: Er zijn in Groningen geen gebouwen meer met een verhoogd risico op instorting bij een zware aardbeving. Je maakt een vreugdesprongetje, want je had het al voorspeld: hoe minder gaswinning, hoe minder huizen er versterkt moeten worden.

Weer terug op aarde valt je oog op de zin: Het model berekent niet of een huis veilig is. Je baalt als een stekker, dit is niet het nieuws waarmee je in Groningen aan kunt komen, ze zien je zowiezo liever gaan dan komen. Wat nu? Je vraagt Rinske Wieman, je woordvoerder Groningen, om raad. ‘Leg de nadruk op het feit dat er geen huizen meer instorten. Dan zijn die mensen zo blij dat ze niet meer luisteren naar wat je daarna nog zegt’.

Tevreden ga je ’s avonds naar huis. Je hebt de werkelijkheid voor de zoveelste keer naar je hand gezet. Toch… meneer Wiebes?