Ik kom regelmatig mensen tegen die zeggen: ‘wat fijn dat het nu goed geregeld is in Groningen, want de NAM is op afstand gezet’. Oh, was het maar waar en was het maar zo simpel. De werkelijkheid is helaas heel anders. Er zijn hoopgevende beloftes gedaan, maar er is nog niets goed geregeld. We wachten daar al op sinds 2012 (zware aardbeving bij Huizinge) en we wachten na 8 januari jl. (zware aardbeving bij Zeerijp) nog steeds.

We wachten op de plannen van Wiebes om de  gaswinning te verminderen (graag snel).

We wachten op het hervatten van de schadeafhandeling (en nu maar hopen dat het nieuwe protocol beter is dan het oude).

We wachten op een oplossing voor de meer dan 6.000 langlopende schadegevallen die nog wél door de NAM moeten worden ‘afgehandeld’ (en vrezen het ergste).

We wachten op een versterkingoperatie die van Groningen de grootste bouwput van Nederland gaat maken (grom).

Bent u er nog, beste lezer? Ik kan me voorstellen dat u afgetaaid bent en dat neem ik u niet kwalijk. Ik wil zelf ook het liefst aftaaien, maar ik woon hier, ik leef hier en ik wil nergens anders naar toe. Dus ik wacht en schrijf en probeer mijn geduld te bewaren.

Maar het liefst zou ik opspringen en Wiebes in zijn kuiten bijten:
“Eric, kom in actie, we kunnen niet langer wachten. Regel het nu, zodat we verder kunnen met onze levens. Stop deze ramp van on-Nederlandse proporties en ik zal voor altijd aan je voeten liggen. Woef”.