Ik heb een ongenode gast in huis. Al een hele tijd. Sinds augustus 2012 om precies te zijn. Misschien was hij er al langer, maar dat wist ik toen nog niet. Hij zit s’ochtends aan de ontbijttafel en s’avonds bij het warme eten. S’nachts hoor ik hem door het huis spoken, krakende voetstappen in de gang. Soms een klap, alsof hij ergens tegenaan stoot.

Ik heb geprobeerd hem weg te sturen, eerst vriendelijk, toen bozig. Ik heb hem gepaaid, getreiterd en vervloekt. Hij blijft en plakt als kauwgom aan mij vast. Overal waar ik ga, gaat hij ook. Hij laat me geen moment alleen. Hij is mijn cipier geworden en ik zijn gevangene. En hij, hij heeft niets in de gaten.

Maar nu heb ik een plan bedacht. Ik haal zijn stoel weg bij de tafel en gooi zijn kleren in de vuilnisbak. Daarna zet ik hem, in zijn nakie, op het vliegtuig en stuur hem weg naar verweggistan.
Zonder geld, zonder applaus.

Mijn huis is weer van mij, genode gasten zijn altijd welkom.

Titelbron