Tot 4 jaar geleden had ik nog nooit een aardbeving mee gemaakt. Aardbevingen dat was iets voor verre landen, Japan of Ecuador. In Nederland, waar ik geboren en getogen ben, kennen we geen aardbevingen. Dacht ik, toen ik in 2010 in Noord-Groningen kwam wonen.

De eerste 2 jaar had ik nog niets in de gaten. Tot 2012, een zomerse dag in augustus, toen de aarde schudde en mijn huis kraakte door een beving van 3.6 op de schaal van Richter. Vanaf die dag is mijn leven nooit meer hetzelfde geweest. Niets is meer vanzelfsprekend. Onbezorgd wonen en leven is voorbij. Mijn huis is niet meer die veilige thuisplek, waar alleen ikzelf de sleutel van heb.

Oerkrachten vanuit de bodem, losgemaakt door het oppompen van aardgas, komen los. Er komen vreemde mensen in mijn huis om de schade te bekijken. Mensen die vertellen dat mijn huis onveilig is, dat het versterkt moet worden. Dat mijn huis minder waard geworden is. Dat het misschien wel afgebroken moet worden. Opeens ben ik niet meer baas in eigen huis.

Inmiddels is het mei 2016. Ik verlang terug naar mijn oude leven. Ik weet nog hoe normaal het is dat de grond onder mijn voeten stevig en stabiel is. Zo gewoon en vanzelfsprekend dat je daar nooit bij stilstaat. Ik verlang daarnaar terug, naar die zekerheid. Ik wil weer leven zonder angst en beven. Ik wil mijn gewone, Nederlandse leven terug. In Groningen.