Stel nou dat op 16 augustus 2012, na de aardbeving in Huizinge van 3.6, de gaskraan gelijk was dichtgedraaid. Dat de volgende dag al het crisisherstelplan in werking was getreden en dat de busjes van de aannemers op 18 augustus waren gaan rijden. Alle boorlocaties definitief ontmanteld waren en volgestort met beton. En dat twee jaar later Groningen er weer picobello bij lag. Met dank aan het goed gevulde Groningergasfonds, waar de overheid sinds 1963 jaarlijks 10% van de aardgasbaten in stortte.
Dan zouden we vandaag een feestdag hebben. Net zoals de afgelopen jaren. Al konden die van 2020 en 2021 door corona helaas niet doorgaan. Maar vandaag zou het groots gevierd worden, het 10-jarig jubileum van het sluiten van de gaskraan. Met als eregast premier Mark Rutte, onder wiens bezielende leiding het helemaal goed gekomen is met Groningen.
Omdat in Nederland levenszekerheid voor leveringszekerheid gaat.
Ik wil schrijven over hoe we gevangen zitten in een oerwoud van regels en richtlijnen, die niets meer te maken hebben met onze dagelijkse realiteit. In Groningen heerst een dictatuur van protocollen, bedacht aan Haagse tekentafels. De manier waarop er omgegaan wordt met de versterking van onze huizen is maar één voorbeeld ervan. Er zijn er nog veel en veel meer.
Vandaag, 16 augustus 2017, kijk ik terug op vijf donkere jaren en vrees ik de jaren die komen gaan. Ik ben ervan overtuigd dat, als er niet ingegrepen wordt, het Groningse aardgas tot de laatste druppel opgepompt gaat worden. Koste wat het ons, bewoners van het ooit-prachtige Groningen, kost. Dankzij de bloedbroeders die geen maat weten te houden, staat er ook geen maat op de vernieling van onze levens en onze toekomst. We zijn vogelvrij.
Aardbevingen in Groningen 