De gaskolonie kreeg weer heel wat voor zijn kiezen de afgelopen dagen. Er kwam een schandaal naar boven, over geheime afspraken door ‘geboefte op het achterbalkon’ bekokstoofd. Geboefte dat zich voordoet als hoge ambtenaren uit Den Haag en hoge pieten van de Shell en ExxonMobil.  In 2005, lang voor Henk Kamp zijn tijd. Die de eerste was om uit te roepen: “ik wist hier niets van en als ik het wel had geweten had ik er niets over gezegd”.

De gaswinning in Groningen hangt aan elkaar van geheime afspraken, zwijgplicht, schijnonafhankelijkheid, malafide taxateurs en BTW-fraude om maar wat te noemen. Of Kamp het nu weet of niet maakt eigenlijk niet uit. Wij, bewoners van Groningen, weten het wel.

Ik geef u een voorbeeld. Onlangs zat ik met familie in een gezellig, ietwat chique restaurant in het midden van het land. De kaart zag er goed uit en we hadden trek. Na een half uurtje op ons voorgerecht gewacht te hebben (wat trouwens prima smaakte), begon het wachten op het hoofdgerecht. Het duurde en het duurde, tot we een uur verder waren. Tijd om de ober eens vriendelijk te vragen waar het eten bleef. Ik kreeg een sacherijnige reactie: waar heeft u het over, u zit pas 10 minuten te wachten, u bent nog lang niet aan de beurt!

Ik kreeg het zogenaamde ‘NAM-gevoel’. Dat is het gevoel dat je krijgt als je 2 jaar door de NAM aan het lijntje wordt gehouden. Twee jaar lang moet soebatten of alsjeblieft alsjeblieft de schade aan je huis hersteld kan worden. Twee jaar lang wachten op het hoofdgerecht. Wat vervolgens koud wordt opgediend. En het toetje kun je wel vergeten. Dat is het ‘NAM-gevoel’.  Henk Kamp, kent u dat gevoel?

Tot slot, het citaat van de week: …”het onderzoek dat tot nu toe gedaan is, is betrouwbaar want ik heb mijn besluitvorming erop gebaseerd”.
Wie heeft dit gezegd?  Helaas valt er met het goede antwoord niets te winnen, want in Groningen zijn alleen maar verliezers.