Dit is mijn 269ste en laatste blog. Vanaf eind 2014 heb ik hier verslag gedaan van mijn leven in gaskolonie Groningen. Ik heb geschreven over Minister Kamp, de starre, en over zijn opvolger Eric Wiebes, de prutser. Over zinloze bijeenkomsten waar door Hans Alders (u weet wel, de nar van Schiphol) loze beloftes werden gedaan. Over prachtige plannen die zijn gesmeed en net zo makkelijk weer weggegooid. Over mensen die kapot zijn gegaan en gemeenschappen die uit elkaar zijn gevallen.
Was ik in 2014 nog licht optimistisch, inmiddels ben ik zwaar gedesillusioneerd. Het is helemaal niet de bedoeling van de Overheid (en de NAM) om de problemen in Groningen op te lossen. Groningen wordt willens en wetens leeggeplunderd en de bevolking heeft het nakijken.
Erover schrijven heeft me tot nu toe geholpen het vol te houden: door woorden te geven aan mijn ongeloof, verbijstering, angst, boosheid en immense gevoel van onrechtvaardigheid heb ik mezelf op de been gehouden. Maar het duurt te lang en mijn woorden willen niet meer komen, ik ben stil gevallen.
Dank dat jullie me zijn blijven volgen en dank voor al jullie reacties.
Ik hou me vast aan de woorden van Gandhi: we zullen dit gaan winnen.