“Voor wie wil weten hoe een aardbeving voelt: je schrikt je rot, je weet niet wat je moet doen, het huis kraakt, de muren bewegen en de vloer golft. De stress schiet door je lijf en je trilt nog uren na.”

Deze woorden twitterde ik vanmiddag toen ik wat bekomen was van de eerste schrik. Het is een lastig uit te leggen fenomeen zo’n aardbeving. Je zit rustig achter je bureau wat te werken en opeens is alles anders. Het begint met een harde klap waardoor je opkijkt, terwijl in dezelfde seconde alles wat normaal niet beweegt begint te bewegen. De muren, de vloer en het griezeligst van alles, boven je hoofd kraakt het dak in zijn voegen.

Je houdt je adem in en verstart terwijl je oren gespitst zijn op wat er boven je gebeurt. Blijft alles op zijn plek of komt het dak naar beneden? Moet je maken dat je wegkomt en waar moet je dan heen? Is je huis nog veilig genoeg om in te blijven of kan het na tien minuten alsnog instorten? Hoe is het met de huizen van de buren en van vrienden in andere dorpen? Dit alles en nog veel meer schiet er in een paar seconden door je hoofd, terwijl de adrenaline door je lijf giert.

De vorige zware aardbeving (2012, Huizinge 3.6)  heb ik ook meegemaakt. Ik woonde nog niet zo lang hier en wist nog van niets. Ik ben toen ook geschrokken, maar lang niet zo erg als nu. Sinds 2012 heb ik tientallen aardbevingen meegemaakt, van hele lichte tot wat zwaardere. Ik was er eigenlijk wel een beetje aan gewend. Tot vandaag, toen kwam niet alleen de opgebouwde spanning in de bodem, maar ook die in mij vrij.

Zes jaar geleden waren mijn zenuwen nog van staal. Nu zijn ze van bordkarton, makkelijk te scheuren. Het leven in gaskolonie Groningen eist een zware tol. Deze aardbeving zal nog lang natrillen, tot in Den Haag aan toe.