Wonen in Groningen is leven als aangeschoten wild. Je leeft nog, maar je weet niet of je het overleeft. Hoe ernstig ben je verwond, hoe levensbedreigend is de schade die je hebt opgelopen, is er een dierenarts in de buurt?

In Groningen mag de NAM, de Nederlandse Aardolie Maatschappij, schieten op alles wat los en vast staat. Alle huizen, alle scholen, alle zwembaden, alle sportkantines, alle verzorgingshuizen, alle bioscopen, alle cafés zijn doelwit van de NAM. Niets en niemand is veilig, je kunt elk moment bij elke aardbeving aangeschoten worden. Ben je verwond, dan kun je terecht bij een arts van de NAM. Die in opdracht van de jager een pleister plakt op je gebroken arm.

En dan, op een zonnige dag, valt er een brief van de gemeente in de brievenbus. Mijn huis is uitgeroepen tot karakteristiek pand. Dat is een pand dat de gemeente extra beschermt tegen de vernielzucht van de NAM. Na jaren van blootstelling aan de kogels van de jager, krijg ik van de gemeente een kogelvrij vest. Ik kan het bijna niet geloven. Lees de brief keer op keer over, maar het staat er echt: “uw pand mag niet gesloopt, verbouwd of bouwkundig versterkt worden zonder vergunning”.

De jager wordt aan banden gelegd en het wild wordt beter beschermd.
Nu de niet-karakteristieke panden nog. En nu alle gemeentes in het mijnbouwgebied nog.