De woorden van Kamp boeien me niet zo, maar zijn handen fascineren me.

Soms doe ik het geluid van de tv uit en kijk ik alleen maar. Naar een man die met onbewogen gelaat praat en praat en praat. Ik hoor niet wat hij zegt, maar ik zie zijn handen bewegen. Soms zitten ze in zijn zakken, vaak krapt hij ermee op zijn hoofd.

Maar vaker nog gebaart hij ermee. Zijn linkerhand komt naar voren, zijn rechter voegt zich daarbij. Wat probeert hij duidelijk te maken? Aan de ene kant, aan de andere kant? Of misschien de ene hand geeft en de andere neemt? Of: aan alles zitten twee kanten en ik weet het ook niet meer?

Zijn handen bewegen naar elkaar toe en raken elkaar. Zoeken contact met elkaar. Proberen ze samen de touwtjes in handen te houden? Touwtjes die steeds verder uit zijn handen dreigen te glippen. Waar hij voor moet praten als Brugman met de blaren op de tong en de handen uit de broekzakken?

Ik weet het niet. Ik zie een man die krampachtig praat en beweegt, die koste wat het kost zijn gelijk wil halen. Ik zie een man die niet weet wat buigen is, ik zie een man die op barsten staat.