Tag: scheuren

Coronascheuren: gerecycled

On door Ingrid VerbeekEen reactie plaatsen

Vandaag was er om 17.20 uur weer een aardbeving van 2.7 in Loppersum. Op 2 mei jongstleden was er een aardbeving van 2.5 in Zijldijk. Toen schreef ik onderstaand blog: 

Ik schrok vannacht wakker van een geluid. Het klonk als het verschuiven van de hondenmand. De klok stond op 5 uur. Ach, de hond zal wel wakker zijn, dacht ik en viel weer in slaap. Ik zat fout, het was een aardbeving van 2.5 Richter.

Straks doe ik een rondje door mijn huis. Dan check ik de ruim 40 scheuren die al jaren wachten op herstel. Ze zullen wel weer groter geworden zijn. Waarschijnlijk zijn er ook nieuwe bijgekomen. Ik wil het even niet weten, want als ik het weet moet ik er ook wat mee.

call-5077271_1920Door de coronacrisis was ik bijna vergeten dat er hier ook aardbevingen zijn. De boodschap: Hou vol, blijf thuis, is lastig te combineren met ‘mijn huis is niet veilig, het zit vol scheuren‘. Mijn hoofd kan maar één crisis tegelijk aan. Daarom zitten de zorgen over mijn huis in een lockdown.

Trouwens, het melden van de nieuwe schade heeft helemaal geen zin. Er komt toch pas in 2021 iemand kijken en in 2022 krijg ik te horen dat de scheuren door het coronavirus komen, niet door de gaswinning.

Ik laat dat rondje door mijn huis maar zitten.

En ik laat het schrijven van een nieuw blog over deze nieuwe aardbeving ook maar zitten. Er valt namelijk niets te schrijven wat ik al niet eerder opgeschreven heb. Alles blijft hetzelfde: de aardbevingen gaan door, de schadeafhandeling is een farce en de versterkingsoperatie is op sterven na dood. Verder geen nieuws. 

 

Coronascheuren

On door Ingrid Verbeek1 reactie

Ik schrok vannacht wakker van een geluid. Het klonk als het verschuiven van de hondenmand. De klok stond op 5 uur. Ach, de hond zal wel wakker zijn, dacht ik en viel weer in slaap. Ik zat fout, het was een aardbeving van 2.5 Richter.

Straks doe ik een rondje door mijn huis. Dan check ik de ruim 40 scheuren die al jaren wachten op herstel. Ze zullen wel weer groter geworden zijn. Waarschijnlijk zijn er ook nieuwe bijgekomen. Ik wil het even niet weten, want als ik het weet moet ik er ook wat mee.

call-5077271_1920Door de coronacrisis was ik bijna vergeten dat er hier ook aardbevingen zijn. De boodschap: Hou vol, blijf thuis, is lastig te combineren met ‘mijn huis is niet veilig, het zit vol scheuren‘. Mijn hoofd kan maar één crisis tegelijk aan. Daarom zitten de zorgen over mijn huis in een lockdown.

Trouwens, het melden van de nieuwe schade heeft helemaal geen zin. Er komt toch pas in 2021 iemand kijken en in 2022 krijg ik te horen dat de scheuren door het coronavirus komen, niet door de gaswinning.

Ik laat dat rondje door mijn huis maar zitten.

 

 

De tranen van de toren

On door Ingrid VerbeekEen reactie plaatsen

De scheuren in de toren van de kerk van Zeerijp vertellen het echte verhaal van Groningen. Op 8 januari 2018 trilde de grond hevig, een aardbeving van 3.4 op de schaal van Richter deed niet alleen veel huizen, maar ook de kerktoren scheuren. Minister Wiebes kwam aangesneld uit het verre Den Haag en beloofde dat alles goed kwam.

ZeerijpSinds die dag heeft de toren gezien hoe kinderen langs fietsten op weg naar de noodschool in het dorp. Hoe steeds meer mensen hun huis te koop zetten, omdat ze zich niet meer veilig voelden. Hoorde de toren gesprekken van bewoners over eindeloos wachten op een schade-inspectie, op een schaderapport, op een aannemer die de scheuren kwam herstellen.

Wat de toren niet gezien heeft is een aannemersbusje dat bij de kerk stopte. Waar mannen met hoge ladders uitstapten om de toren eens grondig te inspecteren. Waar de telefoon gepakt werd om te regelen dat de scheuren acuut hersteld werden, omdat torens kunnen omvallen net op het moment dat er iemand langs loopt.

Niets van dat alles. De scheuren in de kerk van Zeerijp zijn de stille getuigen van de stilstand waar Groningen sinds 8 januari 2018 in zit. Ze vertellen het echte verhaal. Zoals de scheuren wachten, wachten de mensen ook.

Scheuren in een mens

On door Ingrid Verbeek1 reactie

Ik heb een gezellige middag, samen met mijn beeldhouwvriendinnen. We kletsen wat, we vijlen wat, we hebben het naar ons zin. Tot de tafel waaraan ik zit te werken opeens beweegt. Ik schrik me rot. Voor ik kan bedenken wat er aan de hand is, reageert mijn lichaam al. Het zweet breekt me uit, mijn hart klopt in mijn keel en mijn hoofd wordt vuurrood. Mijn reactie roept gelach op bij de anderen. Tot ze de tranen in mijn ogen zien.

surprised-1327192_1280Iemand verschoof alleen maar een tafel, meer was het niet. Maar mijn lichaam ervaart het als een aardbeving, mijn lijf kan geen onderscheid meer maken tussen een bewegende tafel en een beving. En raakt onmiddellijk in de stress: kijk uit, pas op, wat gebeurt er, wat moet ik doen, waar moet ik heen.

Dat het doodgewone verschuiven van een tafel een lawine van stress in mij losmaakt, maakt me niet alleen verdrietig, het tekent ook de onomkeerbare gevolgen van de gaswinning in Groningen. Bij een huis kun je de scheuren zien en herstellen. Een mens scheurt van binnen, daar waar het niet te zien is, daar waar de schade blijvend is.  

Wat zou het fijn zijn als hier net zoveel landelijke aandacht voor was, als voor de opening vanmiddag van het ‘aardbevingsbestendige’ Forum Groningen.

 

Scheurenkijkers

On door Ingrid Verbeek2 reacties

Of ik een radio-interview wou geven. Ze zochten een gedupeerde, liefst uit batch 1588. Dat zijn de 1588 woningen die al geëngineerd zijn, onveilig zijn bevonden en waarvan de versterking on hold is gezet. Nu behoor ik niet tot deze batch, maar ik ben wel gedupeerde, dus zei ik ja.

20170402_140708_resizedTer voorbereiding belt de redactie van BNR me op. “We komen morgenochtend bij u langs”. Ik vraag waarom, het gaat toch om radio en niet om televisie? “Dan kunt u ons de scheuren in uw huis laten zien”. Ik protesteer en stel voor op neutraal terrein af te spreken. Niet bespreekbaar, het moet bij mij of anders niet. Dan maar niet.

Pas als ik opgehangen heb, word ik kwaad. Wie denken ze wel niet dat ze zijn. Mijn huis is de afgelopen jaren door tientallen inspecteurs, aannemers, woonbegeleiders, contactpersonen en huttemetutjes betreden. Allemaal wilden ze de scheuren zien, allemaal lusten ze wel een bakkie koffie, altijd bleef ik met lege handen achter. En dan stelt nu een radio-programma de toegang tot mijn huis als voorwaarde voor een interview. De wereld op zijn kop.

Beste redactie, zo ziet een scheur eruit. Tevreden? Dan kunnen jullie me nu bellen voor een pittig interview.