Ik heb een gezellige middag, samen met mijn beeldhouwvriendinnen. We kletsen wat, we vijlen wat, we hebben het naar ons zin. Tot de tafel waaraan ik zit te werken opeens beweegt. Ik schrik me rot. Voor ik kan bedenken wat er aan de hand is, reageert mijn lichaam al. Het zweet breekt me uit, mijn hart klopt in mijn keel en mijn hoofd wordt vuurrood. Mijn reactie roept gelach op bij de anderen. Tot ze de tranen in mijn ogen zien.

Iemand verschoof alleen maar een tafel, meer was het niet. Maar mijn lichaam ervaart het als een aardbeving, mijn lijf kan geen onderscheid meer maken tussen een bewegende tafel en een beving. En raakt onmiddellijk in de stress: kijk uit, pas op, wat gebeurt er, wat moet ik doen, waar moet ik heen.

Dat het doodgewone verschuiven van een tafel een lawine van stress in mij losmaakt, maakt me niet alleen verdrietig, het tekent ook de onomkeerbare gevolgen van de gaswinning in Groningen. Bij een huis kun je de scheuren zien en herstellen. Een mens scheurt van binnen, daar waar het niet te zien is, daar waar de schade blijvend is.  

Wat zou het fijn zijn als hier net zoveel landelijke aandacht voor was, als voor de opening vanmiddag van het ‘aardbevingsbestendige’ Forum Groningen.