Of ik een radio-interview wou geven. Ze zochten een gedupeerde, liefst uit batch 1588. Dat zijn de 1588 woningen die al geëngineerd zijn, onveilig zijn bevonden en waarvan de versterking on hold is gezet. Nu behoor ik niet tot deze batch, maar ik ben wel gedupeerde, dus zei ik ja.

Ter voorbereiding belt de redactie van BNR me op. “We komen morgenochtend bij u langs”. Ik vraag waarom, het gaat toch om radio en niet om televisie? “Dan kunt u ons de scheuren in uw huis laten zien”. Ik protesteer en stel voor op neutraal terrein af te spreken. Niet bespreekbaar, het moet bij mij of anders niet. Dan maar niet.

Pas als ik opgehangen heb, word ik kwaad. Wie denken ze wel niet dat ze zijn. Mijn huis is de afgelopen jaren door tientallen inspecteurs, aannemers, woonbegeleiders, contactpersonen en huttemetutjes betreden. Allemaal wilden ze de scheuren zien, allemaal lusten ze wel een bakkie koffie, altijd bleef ik met lege handen achter. En dan stelt nu een radio-programma de toegang tot mijn huis als voorwaarde voor een interview. De wereld op zijn kop.

Beste redactie, zo ziet een scheur eruit. Tevreden? Dan kunnen jullie me nu bellen voor een pittig interview.