Ik kijk al een paar weken tegen de stapel eindrapporten van de enquêtecommissie gaswinning aan. Ik heb ze in huis om ze eens grondig te gaan bestuderen, want hier staat de waarheid over wat ons is aangedaan zwart op wit: onze belangen zijn structureel genegeerd. Als ik de stapel aan anderen laat zien zijn ze diep onder de indruk, voor eventjes, want al gauw zappen ze weg naar de orde van de dag.

Mij lukt dat niet, want deze stapel heeft de afgelopen elf jaar mijn leven beheerst, ze staat symbool voor míjn orde van de dag, míjn leven sinds augustus 2012. En het einde is nog niet in zicht, want de eerste scheuren zijn al weer verschenen in mijn versterkte huis. In mijn dorp gaat binnenkort een huis tegen de vlakte (sloop-nieuwbouw) en wordt het huis van mijn bejaarde buren herbeoordeeld. Ze waren net zo blij dat hun huis veilig was en nu moeten ze zich weer zorgen maken.

Ondertussen neem ik me dagelijks voor de rapporten te lezen en erover te schrijven, maar het lukt me niet. Ik weet precies wat erin staat, want ik heb het zelf meegemaakt. En de gevolgen draag ik dagelijks met me mee, in mijn lijf en in mijn ziel. Meer dan dit kan ik niet dragen. De rapporten krijgen, ongelezen, een ereplekje in de boekenkast. Met dank aan de enquêtecommissie die voor de eeuwigheid heeft vastgelegd: we hebben altijd gelijk gehad.