Ik kan het niet meer, schrijven over de Groningse gaswinningsellende. Nu Poetin Oekraïne aan het vernietigen is, is alles in een ander daglicht komen te staan. Er is oorlog in Europa. Mensen gaan dood, mensen zijn op de vlucht, kinderen worden geboren in schuilkelders, vaders nemen afscheid van hun vrouw en kinderen met een grote kans dat ze sneuvelen in de oorlog. Mensen houden tanks tegen met hun blote handen.

En ik zit me in Groningen druk te maken over het versterken van mijn huis en over de stress die me dat geeft. Het is opeens allemaal zo onbelangrijk geworden. Zelfs de discussie over het al of niet opendraaien van de gaskraan boeit me niet meer. Twee weken geleden zou ik er nog een fel blog over geschreven hebben. Nu niet meer. Als het de mensen in Oekraïne het leven kan redden zeg ik: draai die kraan maar open.

Gisteren ontving ik smartengeld, om het leed dat de gaswinning veroorzaakt te vergoeden. Het is een fiks bedrag. Twee weken geleden zou ik er blij mee geweest zijn. Nu niet meer. Ik heb het overgemaakt naar giro 555, omdat het leed van de mensen in Oekraïne onnoemelijk veel groter is dan mijn leed.

Slava Ukraini, glorie voor Oekraïne