Langzaam verdwijnt ons huis achter de steigers. Hebben de eerste twee versterkingsmaanden zich vooral binnenshuis afgespeeld, nu gaat het buitenshuize deel beginnen. Tot nu toe viel het niet op dat ons huis versterkt wordt, het zou een willekeurige verbouwing kunnen zijn. Er werd wat gesloopt, opnieuw opgebouwd, gestukt en geschilderd. Niets bijzonders kun je als toevallige voorbijganger denken.

Vanaf nu is dat anders. De steigers torenen als bomen boven het huis uit. Als Groninger weet je dan gelijk wat er aan de hand is. Het betekent dat dit huis onveilig is, niet bestand tegen een zware aardbeving. Daarom wordt het versterkt*. Het wrange is dat er veel te weinig huizen versterkt worden (en te langzaam), waardoor een heleboel mensen zich al jaren niet veilig weten in hun eigen huis.

Als protest heb ik daarom mijn aardbevingswimpel aan de steiger gehangen. Om duidelijk te maken dat ik pas blij kan zijn met mijn versterkte huis als alle onveilige huizen versterkt zijn. Gelijke monniken, gelijke kappen. Kom maar door, staatssecretaris Vijlbrief, steek de handen maar uit de mouwen.

_{*Toelichting:
Een versterkt huis is geen huis dat aardbevingsbestendig is. Het huis kan nog steeds schade krijgen. Een versterkt huis is een huis waarin je net genoeg tijd hebt om je huis levend te verlaten, vóórdat het instort. Of dit in de praktijk ook zo werkt, moet nog blijken.}