Bijgaande foto komt uit een promotiefilmpje van het Ministerie van Economische Zaken. Op de foto staat Myléne Piek, aardbevingscoach in Groningen. Zij is een van de 800 vakmensen die zich, volgens EZK, inzetten om de provincie veiliger en toekomstbestendiger te maken.

Eerlijk gezegd wist ik helemaal niet dat er aardbevingscoaches bestaan. Daardoor wist ik ook niet dat, alleen al door het feit dát ze er zijn, ik me prettig en veilig had kunnen voelen. Nu weet ik het gelukkig. Maar het rare is, ik voel me er helemaal niet prettig en veilig door. Ik voel me net als anders: chagrijnig en licht wanhopig over het eindeloze gezeur over elke scheur en het zinloze wachten op een versterking die als puntje bij paaltje komt niet doorgaat, omdat de gaswinning stopt en er dan geen aardbevingen meer zijn. Toch, minister Wiebes?

Oh, was het maar zo simpel. Geef me een aardbevingscoach en ik voel me prettig en veilig. Geef iedereen een aardbevingscoach en alle problemen in Groningen zijn opgelost. Beste Myléne, was het maar zo simpel. Je bedoelingen zijn goed, daar twijfel ik niet aan. Maar doe geen beloftes die je niet waar kunt maken, daar hebben we er hier al genoeg van gehad.

Als ik je een tip mag geven: beperk je tot wat je wel kan beloven: luisteren, meedenken en af en toe een helpende hand bieden. Je bent maar een radertje in een piepende, krakende, uit de klauwen gelopen machinerie. Net zoals wij allemaal.