Gisteren om 17.20 uur was ik niet thuis. Was ik wel thuis geweest dan had ik het huis voelen bewegen en horen kraken, tot tweemaal toe. Dan was ik net zo geschrokken als huisgenoot M. die de pech had wel thuis te zijn. Ook zonder deze aardbeving zelf gevoeld te hebben, weet ik hoe het voelt. Ik heb er genoeg meegemaakt de afgelopen tien jaar.

Wat ik ook veel heb meegemaakt zijn reacties van lokale bestuurders, zoals die van burgemeester Engels van Loppersum: ‘Er is lang genoeg gewacht, er moeten nu meer daden komen. Hopelijk draagt deze aardbeving eraan bij dat de urgentie daarvan wordt gevoeld.’  En: ‘We zijn hoffelijk en fatsoenlijk in overleg, met de vuist hard op tafel slaan en roepen en schreeuwen helpt niet”.

De vraag is dan natuurlijk: wat helpt wel. Een fakkeloptocht, een petitie, met tractors naar het Binnenhof? Allemaal gedaan, niet geholpen. Brieven sturen, beleefd overleggen? Gedaan, niet geholpen. Met de vuist op tafel slaan en roepen en schreeuwen? Niet gedaan. Hé, niet gedaan! Zie ik hier een gemiste kans?  

Beste burgemeester Engels, als ze het in Den Haag niet willen voelen, láát het ze dan horen. Hou op met je fatsoen. Sla met je vuist op Haagse tafels, roep, tier en schreeuw. De urgentie is nú, de crisis in Groningen is nú, de onveiligheid is nú, de moedeloosheid is nú, de uitputting is nú.

U heeft gelijk, er is lang genoeg gewacht, er moeten daden komen. Door u en uw collega-bestuurders. Nú.