Drie maanden lang heb ik mijn mond gehouden. Tot vandaag. Vanochtend hoorde ik in huis een deur dichtslaan. Raar, er was nog niemand op, behalve ikzelf. Spoken in huis of…? Jawel, de zoveelste aardbeving, de zoveelste fact of life. Ik schrik er inmiddels niet meer van, behalve als mijn huis kraakt en piept, dan wel. Maar vandaag was het ‘alleen’ het geluid van een dichtslaande deur. Niets bijzonders.

En toch zit ik nu weer te schrijven, heeft in mij zich iets geroerd. De woorden zijn uit hun schuilplaats te voorschijn gekomen, er moet weer wat gezegd worden. Over hoe ik mijn best doe òm de aardbevingen heen te leven, over hoe ik probeer mezelf met leuke dingen af te leiden van de Groningse realiteit. Over hoe die realiteit zich gewoon aan blijft dienen als, ja inderdaad, een fact of life.

Aardbevingen nemen vele vermommingen aan. Soms de vorm van een onweersklap, een langsrijdende vrachtwagen of een dichtslaande deur. Alledaagse geluiden die bij het leven horen. Behalve in Groningen waar het alledaagse gevormd wordt door het meest onalledaagse dat er is: aardbevingen.

Vandaag lukt het me niet mezelf af te leiden. Ook dat is niets bijzonders.