Bijna, bijna had ik het opgegeven. Was ik gestopt met vechten tegen het onrecht wat mij en zoveel anderen in Groningen wordt aangedaan. Was ik verhuisd naar veiliger oorden.

Bijna, bijna had ik het opgegeven en me overgegeven. Aan machten groter dan ikzelf: aan de macht van de Shell, aan de macht van de overheid, aan de macht van ‘geld boven mensen’.

De afgelopen maanden heb ik gevoeld hoe de onveiligheid en  machteloosheid onder mijn huid kroop. Langs de rand van mijn eigen afgrond heb ik moeten gaan om duidelijkheid te vinden. Weggaan of blijven?

Na een maand rust ben ik eruit: ik blijf. Ik wil oud worden in mijn huis in het prachtige Groningen en nergens anders. Moet het huis gestut? Doe maar. Moet het versterkt? Doe maar. Maar alles op mijn voorwaarden, want het is mijn huis, mijn leven, mijn veiligheid.

En ik blijf me met kleine daden verzetten, door hier te blijven schrijven over mijn bevende leven. Maar ook door over mijn aardbevingsvrije leven te gaan bloggen, op mijn nieuwe, speciaal daarvoor bedoelde Groninger Blog.

Want:

Verzet begint niet met grote woorden
maar met kleine daden

zoals storm met zacht geritsel in de tuin
of de kat die de kolder in zijn kop krijgt

zoals brede rivieren
met een kleine bron
verscholen in het woud

zoals een vuurzee
met dezelfde lucifer
die een sigaret aansteekt

zoals liefde met een blik
een aanraking iets dat je opvalt in een stem

jezelf een vraag stellen
daarmee begint verzet

en dan die vraag aan een ander stellen

Remco Campert