Beste Henk,

Dit is al de derde afscheidsbrief die u van mij ontvangt. U gaat maar niet weg, dus ik blíjf u maar schrijven. In december vorig jaar bracht u uw laatste bezoek aan Groningen als minister. U had net aangekondigd met pensioen te gaan. Ik was daar blij om, want ik was niet blij met u.

Inmiddels is het april en bent u bezig aan uw laatste rondje. En het duurt maar en het duurt maar. Is het zo moeilijk voor u om het stuur los te laten? Bent u misschien bang dat Groningen niet zonder u kan? Wees gerust, we redden ons prima zonder u. We hebben uw trouwe lakei Hans Alders toch, de man die volgens u zijn werk heel goed doet. Wel een beetje gek trouwens, dat u de enige bent die wegloopt met Hans. Als u zo dol op hem bent, mag u hem wel hebben hoor. Wij kunnen hem wel missen.

Maar Henk, hier schrijf ik u eigenlijk niet voor. Ik schrijf u omdat u zegt dat ‘de veiligheid van Groningen in het geding is.’ Na 4,5 jaar ministerschap waarin u, naar eigen zeggen, uw stinkende best heeft gedaan voor Groningen, is het hier dus nog steeds niet veilig. Het verrast mij om dit uit uw mond te horen. Eigenlijk zegt u: ‘het is mij niet gelukt om de veiligheid van de Groningers te garanderen, ik heb gefaald.’ Dit getuigt van zelfkennis en dat siert u.

Beste Henk, hou de eer aan uzelf en kondig vandaag in de Tweede Kamer uw aftreden aan. Uw opvolgster staat al klaar.

Eerste afscheidsbrief

Tweede afscheidsbrief