“Gelatenheid als gevolg van verlatenheid.
Verlaten door de rest van Nederland, verlaten door bestuurders, politici en het recht.”

Deze woorden twitterde ik vorige week. Aanleiding was de hoorzitting van de Provinciale Staten van Groningen. Daar viel het woord ‘gelatenheid’ vaak, te vaak. Meerdere sprekers signaleerden een toenemende moedeloosheid, schouders ophalen en wegkijken bij de bewoners van het gaswinningsgebied.

Ik voelde verontwaardiging. Dit kan toch niet, je kunt toch niet wegkijken van de ellende waarin we met ons allen zitten. Wegkijken is hetzelfde als de boel de boel laten, daarmee schieten we toch niets op! Dan blijft de NAM heer en meester over onze levens.

Vervolgens gebeurde er iets raars met me, ik werd een beetje sloom en futloos. Hmmmm, ging ik mezelf afvragen.

Hoeveel vertrouwen heb ik zelf eigenlijk nog in een goede afloop voor Groningen? Hoeveel zin heeft het eigenlijk dat ik blog? Zijn mijn woorden niet meer dan een druppel op een gloeiende plaat? Ik voelde me gelaten worden. Zo werkt dat dus dacht ik, moedeloos worden.

En net toen ik dreigde weg te zakken in de Groninger klei, kreeg ik bericht van de redactie van het online platform Houd Groningen Overeind. Ik ga deel uitmaken van de redactie. Ik mag mijn woorden voegen bij die van hen. Toetreden tot een groep mensen die blijft kijken en de moed erin houdt, hoe moeilijk dat soms ook is. En dat is precies wat ik nodig heb, precies wat wij nodig hebben. Want niemand is in staat Groningen in haar/zijn eentje overeind te houden. We redden het alleen als we het samen doen.