Ooit, vóór ik in 2010 in Noord-Groningen kwam wonen, was ik een gezagsgetrouwe burger. Ik hield me netjes aan de regels, betaalde mijn rekeningen op tijd, reed nooit door rood licht. Braver tref je ze bijna niet. Dat veranderde toen in augustus 2012 mijn huis kraakte en heen en weer slingerde. Het bleek het begin van een ander leven dan voorheen. Ik kwam terecht in ellenlange trajecten om de schade vergoed te krijgen, idiote discussies over waarom mijn fundering niet gescheurd kon zijn door de aardbevingen, terwijl die toch echt van onderaf komen en niet uit de lucht vallen. Kafka in het kwadraat.

Ik veranderde in een activist, demonstreerde mee in 2014 toen Kamp in Loppersum was, liep mee met de fakkeltochten en begon dit blog. ‘Verstarring‘ heette de eerste, hij ging over Henk Kamp. Ik schreef over de invloed van de gaswinning op mijn leven, over mijn wanhoop, angst, onzekerheid, verdriet, stress. Schrijven hielp me om het vol te houden, om niet te hoeven stikken in mijn woede en machteloosheid.

En dan zegt de enquêtecommissie in het rapport ‘Groningers boven gas’: Jullie belangen zijn structureel genegeerd bij de gaswinning. Blog na blog schrijven over wat hier gebeurde en dan gelijk krijgen, ik kan er maar moeilijk mee dealen. Ik had verwacht dat ik opgelucht en blij zou zijn, maar dat ben ik niet. Integendeel, ik heb al dagen een knoop in mijn buik en een zwaar gemoed. Al die jaren van ellende komen weer langs: slapeloze nachten, huilbuien, verloren vriendschappen, eindeloos wachten, niet geloofd worden.

Deze tien jaren zijn nooit meer uit te wissen. Wat de toekomst ook brengt. Misschien doet wel het meeste pijn: dát wat ik gemist heb, dát wat me afgepakt is, dát wat nooit meer over te doen is.

Het leed in mij dat niet meer te helen is.