Soms ’s nachts als ik wakker lig, weet ik wat ik tegen Minister Kamp wil zeggen.

‘Beste Henk, onbewogen burger uit het aardbevingsvrije deel van Nederland. Je beweegt in woorden met ons mee, maar in je daden sta je stokstijf stil, als verstard in een repeterende breuk van onderzoeken en cijfers.

Je bent minister voor heel Nederland. Weet je dat Groningen een van de provincies van Nederland is? En weet je dat jouw verstarring ons Grunnegers in onzekerheid en onveiligheid houdt? Dat wij verstarren in het niet weten wanneer de grote klap komt, in het niet weten of we daarna nog bestaan?

Wij zijn verstard, jij bent verstard. Wie komt er als eerste in beweging?’