Sinds drie weken wonen we niet meer thuis. Na een lange aanloop (vier jaren) wordt ons huis versterkt. Het is fijn dat het nu eindelijk gebeurt en het is niet fijn dat we nu ergens anders moeten wonen. Ook al hebben we een prima vervangadres, een mooie vakantiewoning op loopafstand van ons huis. En daar boffen we mee.

Maar het rare is: zo voelt het niet. We zitten hier noodgedwongen, niet omdat we vakantie hebben, maar omdat ons huis onveilig is. Niet omdat wij dat krakkemikkig verbouwd hebben, maar omdat de jarenlange gaswinning ons huis langzaam gesloopt heeft.

We boffen ook omdat ons huis sowieso versterkt wordt. In de loterij die de versterkingsoperatie is, vielen we in de prijzen. Een heleboel mensen wachten al langer dan wij. En dat is oneerlijk.

We zouden misschien dubbelblij moeten zijn, maar dat zijn we niet. Om beurten roepen we: ik wil tussen mijn eigen spulletjes leven, op mijn eigen bank zitten, in mijn eigen bed slapen. Ik ben hier op bezoek, ik woon hier niet, ik logeer hier. Ik wil terug naar huis.

Maar we moeten nog maanden geduld hebben voor het zover is. Want de versterkingsoperatie trekt zich er niets van aan dat ons dagelijks leven zo ontregeld is.