Afgelopen weekend hielp ik goede vrienden bij het achterstallig onderhoud van hun tuin. We waren met een grote club. Hun leven staat al jaren in het teken van de versterking van hun huis. Ze zijn nu met de laatste loodjes bezig, loodjes die bijna niet meer te dragen zijn. Het klinkt zo simpel: een huis wordt gesloopt en daarna nieuw opgebouwd. Appeltje eitje toch? En je gaat er ook nog op vooruit, wat wil je nog meer?

De realiteit is dat niet alleen je huis, maar ook jij zelf gesloopt wordt. Vooral jij zelf. Het vraagt een onmenselijk uithoudingsvermogen, een ik-laat-me-er-niet-onder-krijgen, een vallen en proberen weer op te staan in een gekmakend, jarenlang proces van één stap vooruit en twéé stappen terug. Dan heb je straks je nieuwe huis, maar ben je zelf kapot.

De stoelen stonden klaar voor de tuinclub. Ze bleven leeg. Niemand nam de tijd om te gaan zitten. Want het enige wat je kunt doen voor vrienden die aan het eind van hun latijn zijn, is je handen uit je mouwen steken.

Zo helpen we elkaar er doorheen. Als lotgenoten onder elkaar.