Sinds de grote klap bij Huizinge zit ik in de stress. Ik ben zo bang dat ik aan niets anders meer kan denken. De hele dag door kijk ik op de aardbevingssite van het KNMI.
’s Nachts schrik ik wakker van elk geluid: is dat er weer een?
Ik vraag aan iedereen die ik tegenkom: ‘Voelde jij ook wat, hoorde jij die knal ook, ben jij ook zo bang?’

De dokter zegt dat ik een bevingsobsessie heb en dat ik in therapie moet. Bij een aardbevingspsycholoog. En dat ik pillen moet slikken. En wandelen, want dat is zo gezond.

Toen ben ik maar gaan bloggen, want tja, een mens moet wat.

Nu kijk ik de hele dag of mijn blog wel gelezen wordt. Maak ik me zorgen als ik niet weet wat ik schrijven moet. Vraag ik iedereen die ik tegenkom: ‘Ken je mijn blog, vind je het leuk, word je mijn volger?’

De dokter zegt nu dat ik een blogobsessie heb en dat ik in therapie moet.