U kent ze misschien wel, die honden die zich ergens in vastbijten en niet meer loslaten. Je kunt trekken en sjorren, dreigen of boos worden (bij schoppen trek ik de grens) wat je maar wil. Ze worden alleen maar vasthoudender en klemmen hun kaken nog steviger op elkaar. Als baasje kun je het schudden, je staat machteloos. Schouders ophalen en doorlopen is het enige wat rest.

Oh, was ik maar een mens. Dan kon ook ik mijn schouders ophalen en doorlopen.  Dan kon ik tegen mezelf zeggen: ach die NAM, ze bedoelen het zo slecht nog niet. Ze willen echt, heus ons vertrouwen winnen, ze hebben echt het beste met ons voor.
Dat het bij mooie woorden en mooie beloftes blijft, dat kun je ze toch niet kwalijk nemen.  Ze bedoelen het goed.

Maar ik ben geen mens, ik ben een pitbull en die laat nooit nooit los.

Arme NAM.