Een historische avond zou het worden, gisteravond in de Molenberg in Delfzijl. Een avond waarin de Groninger bestuurders zouden laten zien dat ze heus wel bij machte zijn onze belangen te behartigen (zie conclusie 9 van het eindrapport ‘Groningers boven Gas’). Waarin ze hun spijt betuigen dat ze dat niet eerder hebben gedaan, dat ze beseffen dat ze ons in de steek hebben gelaten en dat ze hun stinkende best zullen doen om dat goed te maken.
Ze zouden het heft in eigen hand nemen en gaan doen wat Den Haag nalaat: vaart maken. Weg met al het juridische ge-eikel, aannemers onmiddellijk aan de slag, bewoners ontzorgen, milder, makkelijker en menselijker. Alle kosten voorschieten en de rekening indienen bij minister Kaag. De bal niet in Den Haag leggen, maar de bal in eigen handen nemen.
De aanwezige bewoners zouden juichend en huilend een staande ovatie geven. Eindelijk wordt er naar ons geluisterd, eindelijk wordt er voor ons opgekomen, eindelijk gaan al onze bestuurders om ons heen staan. De vlag kan uit.
Het liep anders. Geen reflectie op hun eigen rol, geen samenspraak met de bewoners (zie aanbeveling 11), maar een gezamenlijke VERKLARING. Jawel, een verklaring, dat is wat Groninger bestuurders verstaan onder een vuist maken. Het had een avond van hoop moeten zijn, het werd opnieuw een avond van wanhoop.
Voor wie het aandurft, de bijeenkomst is hier terug te kijken.
Ik zie het voor me: ik zit met een dorpsgenoot samen op het bankje onder de boom. Met meer mogen we er niet zitten vanwege de anderhalve meter. ‘Kon je het bankje makkelijk vinden?’ vraag ik. Ja hoor, is het antwoord, het is gelukkig goed zichtbaar. ‘Waar zullen we het over hebben?’ Nou, ik zit met de versterking in mijn maag, ik word er wanhopig van, het schiet maar niet op. ‘Bij mij ook niet’ reageer ik. En we branden allebei los.
Aardbevingen in Groningen 