Eerst beknibbelt het kabinet op de miljarden die betaald moeten worden ter compensatie van het jarenlange leed dat ons moedwillig berokkend is. Ik laat de schade- en versterkingskosten even buiten beschouwing. Vervolgens blijken die miljarden niet op de plank te liggen, maar moeten ze door komende kabinetten bij elkaar gescharreld worden. En zijn ze daarmee voor kosten van komende generaties. De Raad van State merkt hierover op: “Kabinet stuurt te dicht langs de vangrail”.
Dit brokkenkabinet (kindertoeslagcrisis, klimaatcrisis, stikstofcrisis, asielcrisis, watercrisis, gaswinningscrisis) neemt echt nergens verantwoordelijkheid voor. Als je weet dat er 363 miljard euro verdiend is aan het aardgas en dat in 2022 door de Staat, Shell en ExxonMobil bovendien exorbitante bedragen (minstens 80 miljard) verdiend zijn aan de energiecrisis, dan reserveer je toch geld voor het herstel van de schade die je aangericht hebt?
Voor Groningen betekent dit dat er nog decennia lang gesoebat zal worden over de kosten voor schadeherstel/versterking en over de hoogte van de ereschuld. Wat we nodig hebben na de jarenlange onzekerheid en onveiligheid is duidelijkheid. Weten waar we aan toe zijn, weten dat er voldoende geld (en aandacht…) is om onze huizen en onze levens weer op orde krijgen, zodat de komende generaties onbelast weer kunnen genieten van het prachtige Groningen, de provincie ‘waar niets boven gaat’.
In de nieuwe Mijnbouwwet staat dus precies hetzelfde als in de oude, op één woordje na. In beide gevallen is het de Minister die het niveau van de gaswinning bepaalt, niet de NAM. Het is in al die jaren dat er gas opgepompt wordt, nooit anders geweest. In 2015 bevestigde Schotman, directeur van de NAM, dit nog. 
Daarom, last but not least:
Aardbevingen in Groningen 