Deze week bezocht ik de tentoonstelling De Groninger Galerij, portretten uit het aardbevingsgebied: En hoe nu verder? Verhalen van bewoners, gecombineerd met fotocomposities tonen de impact van de gaswinning. Als je hier woont leer je niets nieuws, maar toch is het een klap in je gezicht als je in woord en beeld de negatieve gevolgen van de roofbouw op ons, Groningers, en op onze mooie provincie zo bij elkaar gebracht ziet. In één ruimte, teruggebracht tot de kern.
Over twee weken weten we wat er in het eindrapport van de parlementaire enquêtecommissie gaswinning staat. Ook hierin zal, voor wie de verhoren van de commissie gevolgd heeft, weinig nieuws staan: Ongekend onrecht part II. Spannender is wat de commissie zegt over het vervolg op het rapport. Blijft alles bij het oude en zitten we nog jaren in de shit of komt er eindelijk een crisisaanpak: versimpelen, versoepelen, versnellen, menselijke maat, no nonsense aanpak, nait soezen moar broezen. Ik hoop dat die vaart gemaakt gaat worden.
Iedereen moet veilig zijn in zijn huis, boerderij, bedrijfspand etc. Iedereen moet volledig financieel gecompenseerd zijn. Dit alles binnen twee jaar. Daarna moeten we twee jaar lang met rust gelaten worden. Om bij te komen, uit te rusten, te rouwen om wat verloren is gegaan, onze wonden te likken en onze gemeenschappen te herstellen. Voor mooie praatjes over Groningen als nieuwe energieprovincie is het nog veel te vroeg. Eerst de bewoners centraal, daarna zien we wel verder.