Tag: gaswinning

Zo had het ook kunnen gaan

On door Ingrid VerbeekEen reactie plaatsen

Stel nou dat op 16 augustus 2012, na de aardbeving in Huizinge van 3.6, de gaskraan gelijk was dichtgedraaid. Dat de volgende dag al het crisisherstelplan in werking was getreden en dat de busjes van de aannemers op 18 augustus waren gaan rijden. Alle boorlocaties definitief ontmanteld waren en volgestort met beton. En dat twee jaar later Groningen er weer picobello bij lag. Met dank aan het goed gevulde Groningergasfonds, waar de overheid sinds 1963 jaarlijks 10% van de aardgasbaten in stortte.

Dan zouden we vandaag een feestdag hebben. Net zoals de afgelopen jaren. Al konden die van 2020 en 2021 door corona helaas niet doorgaan. Maar vandaag zou het groots gevierd worden, het 10-jarig jubileum van het sluiten van de gaskraan. Met als eregast premier Mark Rutte, onder wiens bezielende leiding het helemaal goed gekomen is met Groningen.

Omdat in Nederland levenszekerheid voor leveringszekerheid gaat.

Gaswinning gaat weer omhoog

On door Ingrid Verbeek1 reactie

Fijn zo’n bericht in de eerste week van het nieuwe jaar. Fijn ook dat het op donderdagavond bekend gemaakt wordt, want dat betekent de zoveelste slechte nacht. Alsof ik er daar al niet genoeg van gehad heb.

Er zijn hier al heel veel beloftes gebroken, ik zou er aan gewend moeten zijn inmiddels. Maar toch ben ik weer in shock. Net zoals aardbevingen niet wennen, wennen uitvluchten ook niet. Uitvluchten als: Duitsland heeft aardgas nodig (niemand wist hiervan) of de stikstoffabriek is niet op tijd klaar als gevolg van corona (als ex-minister Kamp de bouw niet had uitgesteld, was hij allang klaar geweest).

Dat Rutte3 verzuimd heeft ervoor te zorgen dat de gasvoorraden werden aangevuld, blijft ongenoemd. Als er iets misgaat ligt het altijd aan wat anders. Of de bejaarden in Limburg mogen niet in de kou komen te zitten of de Duitsers niet. Binnenkort zitten ze in Italië vast ook te rillen van de kou.

De gaswinning in Groningen gaat helemaal niet stoppen. Het Groningerveld zal tot de laatste druppel leeggetrokken worden. Er valt nog veel te veel geld mee te verdienen. Rutte4 zal dit nooit openlijk toegeven, maar met nieuw elan is er altijd wel een nieuwe uitvlucht te bedenken.

Ik ga weer naar bed, mijn gebroken nacht inhalen.

Boudel op rieg

On door Ingrid VerbeekEen reactie plaatsen

“Het verhaal van wanhoop, van het gekmakend wachten, van het onbegrip, van de angst, van de woede, van de spanningen, van de uren en uren aan papierwinkel en info-avonden, van het afhaken, van de vermoeidheid en het ongeloof“.

Wat een monnikenwerk hebben de onvolprezen harde werkers van het Groninger Gasberaad geleverd. En wat een doorzettingsvermogen om in tijden van corona en de langste hittegolf ooit, je vast te bijten in het gaswinningsdossier en te proberen *’de zaak op een rij’ te zetten. Het resultaat is de Barometer Boudel op rieg: stand van zaken gasdossier Groningen.

Het vastbijten heeft een stevig boekwerk opgeleverd, wat iedereen zou moeten lezen. Je komt te weten hoe het écht zit met de afhandeling van de schade, de versterking van onze huizen, wat we als bewoners allemaal meemaken en hoe Den Haag doet alsof het allemaal zo goed geregeld is (niet dus). Ik geef toe, het lezen is een hele kluif. Maar bedenk: het aan den lijve meemaken is een nog veel grotere kluif.

Daarom zou het fijn zijn als je het leest en jouw vrienden en familie vertelt hoe het écht zit in Groningen. Daar help je ons als inwoners van het gaswinningsgebied mee. Een steuntje in de rug kunnen we heel goed gebruiken.

*de zaak op een rij = boudel op rieg

Acht jaar na Huizinge, een poging tot een blog

On door Ingrid Verbeek3 reacties

Ik probeer een blog te schrijven over de zware aardbeving van 3.6 Richter in Huizinge op 16 augustus 2012. Ik wil schrijven over hoe laks, onzorgvuldig en onbegrijpelijk traag de overheid omgaat met de gevolgen van de decennialange gaswinning in Groningen. Huizinge 2012 was de eerste noch de laatste zware aardbeving.

Ik wil schrijven over hoe je moet bedelen, knokken en foeteren om te krijgen waar je recht op hebt. En hoe je het dan níet krijgt. Over hoe erg het is dat je zoveel energie kwijt bent aan iets waar je part nog deel aan hebt. Waar je helemaal niet mee bezig wil zijn. Je wil je schade gerepareerd hebben, je wil je huis versterkt, je wil serieus genomen worden, je wil behandeld worden als een mens, niet als een dossiernummer.

telephone-1822040_1920Ik wil schrijven over hoe we gevangen zitten in een oerwoud van regels en richtlijnen, die niets meer te maken hebben met onze dagelijkse realiteit. In Groningen heerst een dictatuur van protocollen, bedacht aan Haagse tekentafels. De manier waarop er omgegaan wordt met de versterking van onze huizen is maar één voorbeeld ervan. Er zijn er nog veel en veel meer.

Maar eigenlijk wil ik helemaal geen blog schrijven over acht jaar na Huizinge. Ik wil het er helemaal niet meer over hebben. Want het is om te huilen, gillend gek van te worden, moedeloos, kwaad, ziedend, misselijk, ziek, overspannen, wanhopig…

Ik wil dat er een einde komt aan deze dictatuur. Ik wil weer net zo kunnen leven als de rest van Nederland. Dat is wat ik wil. Ik wil mijn leven terug.

Lees ook:
Acht jaar na Huizinge: gaskraan gaat dicht, maar problemen zijn niet opgelost. 
Acht jaar na de aardbeving in Huizinge is wanhoop nog steeds dichterbij dan hoop
Na de beving volgden beloftes – en toen uitstel 

Het juk om mijn nek

On door Ingrid Verbeek3 reacties

Ik praat mijn familie uit het westen bij over de ‘toestand in Groningen’. Na een uur vraag ik: “Hebben jullie er al genoeg van”? Nee, zeggen ze, ga maar door, we zijn verbijsterd over wat je vertelt, dat het zo erg is wisten we niet. Daar lees je niets over in de krant.

animal-2887950_1920Ik vertel verder en merk dat ik nog dagen lang door zou kunnen gaan. De toestand in Groningen laat zich niet in één, twee of drie uur vertellen. Nog los van het feit dat ik dat zelf niet opbreng. Ze luisteren aandachtig, stellen goede vragen, leven mee, uiten hun ongeloof en verontwaardiging. Ik wil met ze delen hoe groot het onrecht is dat ons wordt aangedaan. Omdat ze mijn familie zijn, omdat ik ze nodig heb om de lange strijd om gerechtigheid vol te houden.

“Kan je vertrouwen in de overheid nog hersteld worden?” vragen ze. Ik: ‘Ja, door een groots gebaar van de overheid. Een met miljarden gevuld fonds, denk aan de coronamiljarden. Maar dat gaat niet gebeuren’.

Terwijl ik dit zeg, voel ik de uitzichtloosheid mijn keel dichtknijpen. Wat ik écht wil, wat ik nú wil, is bevrijd worden van het zware juk dat ik al jaren meetors. Ik wil dat deze ellende over is. Ik wil mijn leven terug, ik wil mijn zorgeloosheid terug. Ik wil de zeggenschap over mijn huis terug en vooral: ik wil het met mijn familie over heel andere dingen hebben dan die ellendige gaswinning.

Ik val stil, terwijl het onweer boven onze hoofden losbarst.