De NAM-oester staat open

Gisteren bij de uitreiking van de Reuringprijs aan Annemarie Heite (proficiat!), beloofde de woordvoerder van de NAM dat vanaf nu “de oester open staat”. Uit de zaal klonk cynisch gelach.

shell-1972980_1920Hoe zit dat eigenlijk met oesters? Ik ken het spreekwoord ‘zo gesloten als een oester’ en ik weet dat er heel soms een parel in gevonden wordt. Pas als de oester open staat, kun je zien of er een parel in zit, eerder niet.

De NAM-oester was tot nu toe hermetisch gesloten, dus de vraag is: zit er misschien een parel in? Het antwoord is, zoals verwacht,  teleurstellend. In Nederland blijken helemaal geen pareloesters voor te komen. Dat wist de NAM natuurlijk, ze zijn daar niet gek. ‘De oester staat open’ is dus de zoveelste inhoudsloze kreet van de NAM.

De zaal had gelijk.

 

 

 

 

De Stille Beving, ontheemd in eigen land

Na afloop van de vertoning van de documentaire  ‘de Stille Beving‘, kwam er één woord bij me boven: ontheemd. Als de film één ding duidelijk maakt, is dat hoe ontheemd we in Groningen raken. We raken ons thuis kwijt, ons letterlijke fysieke huis dat ons plekje op aarde is. We worden vluchtelingen in eigen land. We moeten in noodwoningen wonen, omdat onze eigen woningen niet meer veilig zijn.

En net zoals al die duizenden mensen die hun onveilige thuisland moeten ontvluchten, weten we jarenlang niet waar we aan toe zijn. Weten we niet wat ons verder te wachten staat, worden we aan ons lot overgelaten. In dit geval niet door de internationale gemeenschap, maar door de nationale overheid.

170124-de_stille_beving

En dat is een dubbele ontheemding. We raken niet alleen ons veilige thuis kwijt, we worden ook door onze eigen overheid in de steek gelaten. Hoe erg dit is, is met woorden bijna niet uit te leggen. Daarom werken beelden beter, je moet het gezien hebben om het te kunnen begrijpen. Annemarie Heite en haar gezin hebben het kunnen opbrengen om hun ontheemde leven te delen met ons. Om ons te laten zien wat het betekent om in het veilige Nederland als vluchteling in eigen land behandeld te worden.

Op 15 maart vinden de Tweede Kamerverkiezingen plaats. Dat is dé kans om de komende regering te laten weten dat de ontheemding van Groningen gestopt moet worden. Dat het bieden van veiligheid een overheidstaak is. Dat wegkijken niet meer geaccepteerd wordt. Maak van de Stille Beving een Nationale Beving.

Om u te helpen, hierbij een overzicht van de visies van de politieke partijen op de gaswinning. Mogen we op uw stem en solidariteit rekenen?

Kijk en tekentips
De Stille Beving wordt zaterdag 4 maart om 20.20 uur uitgezonden op NPO2.
De petitie Laat Groningen niet zakken kunt u hier tekenen.

Meer weten, kijk dan naar:  Zondag met Lubach over ‘Gronings Gas’, uitgezonden op 29 januari jl.

 

Minister Kamp mist een stukje emotie

Ik loop mijn ochtendwandeling met de hond. Buurman is bezig in zijn tuin. Lekker bezig buurman? Ja, zegt hij, effe een stukje ontspanning voor de werkweek begint.

Zijn woorden ‘een stukje ontspanning’ doen me denken aan de woorden van burgemeester Rodenboog. Hij noemt in een radio-interview Minister Kamp “ijzeren heinig en zonder emotie”. Mijn buurman zou zeggen: Kamp mist een stukje emotie.

Laatst hadden we hier de baas van Kamp op bezoek, Shell-topvrouw Marjan van Loon. In een persoonlijk gesprek met onze topambassadeur Annemarie Heite hebben ze van-vrouw-tot-vrouw met elkaar gesproken. Naar verluidt heeft Marjan zelfs een traantje weggepinkt, een waarlijk emotioneel gebaar.

Is het nu voor Groningen van belang of de mensen die aan de aardgastouwtjes trekken ‘een stukje emotie’ hebben? Nee, dat is niet van belang. Want zowel Kamp als van Loon gaan gewoon door met waar ze mee bezig zijn: Groningen uitmelken tot de laatste druppel, desnoods met fracking. IJzeren heinig, met of zonder emoties, met of zonder inlevingsvermogen, het maakt allemaal niet uit. Het resultaat is hetzelfde.

Vanaf nu hebben we het dus niet meer over de niet-emoties van Henk of de tranen van Marjan. Vanaf nu kijken we alleen nog maar naar hun daden. Zoete broodjes worden hier niet meer gebakken.

Geen tranen maar daden.