“Hoe werkt de coronacrisis door in de hoofden van de bewoners in het aardbevingsgebied”.
Dat is de vraag die gedragspsycholoog Tom Postmes stelt in een nieuw onderzoek naar de psychosociale gevolgen van de gaswinning. Ik doe niet mee met het onderzoek, maar ik wil wel vertellen wat er in míjn hoofd gebeurt. Als ervaringsdeskundige op het gebied van aardbevingsstress, behorend tot de meer dan 850 adressen die al twee jaar op schadeafhandeling wachten en wonend in een huis waar het versterkingsrapport korte metten mee maakt, heb ik recht van spreken.
U kent ze vast wel, de steenmannetjes die wandelaars maken ter oriëntatie tijdens hun tocht. Stel nou dat elke steen staat voor een jaar aardbevingsstress, dan ziet mijn steenmannetje er zo uit. Hij staat nog overeind, hij wankelt bij flinke storm, maar valt nog net niet om.
Stel je nu voor dat ik er nog een steen opleg, voor drie weken coronastress. Een vorm van stress die vele malen ontregelender is dan aardbevingsstress. Dan dondert mijn steenmannetje subiet om. Beste Tom Postmes, dit is wat er in míjn hoofd gebeurt als coronastress stapelt op aardbevingsstress.
Met mijn aardbevingsstress ging het best wel goed, tot ik dit bericht las. Ik moet binnenkort mijn paspoort verlengen. Bij het idee dat die aardige mevrouw achter de balie me dan bezorgd aankijkt en vraagt: “U ziet zo bleek, heeft u last van aardbevingsstress”? slaat mijn hart al op hol. Stelt ze dan ook nog de vraag: “Staat u open voor professionele hulp”? dan trek ik haar over de balie.